مهدیم من که مرا گرمی بازاری نیست

بهتر از یوسفم وهیچ خریداری نیست

همه گویند که در حسرت دیدار من اند

لیک در گفته ی این طایفه کرداری نیست

ای که دائم به دعایی که ببینی رخ من

شاعر : مرحوم دكتر قاسم رسا (ره )

همه روز روزه بودن، همه شب نماز کردن

همه ساله حج نمودن، سفر حجاز کردن

ز مدينه تا به کعبه ، سر و پا برهنه رفتن

دو لب از براي لبيّک ، به وظيفه باز کردن

به مساجد و معابد ، همه اعتکاف جستن

ز ملاهي و مناهي ، همه احتراز کردن

شب جمعه ها نخفتن، به خداي راز گفتن

ز وجود بي نيازش، طلب نياز کردن

بخدا که هيچ کس را، ثمر آنقدر نباشد

که به روي نا اميدي ، در بسته باز کردن

شیخ بهایی

       زمانه بر سر جنگ است يا على مددى                                                           

                                              كمك ز غير تو ننـــگ است يـــــا على

       گشاد كار دو عالــم به يك اشاره توست

                                              به كار ما چه درنگ است يا على مددى
                                                           

ناله كن اى دل به عزاى علىّ         گريه كن اى ديده براى علىّ

كعبه ز كف داده چو مولود خويش        گشته سيه پوش عزاى علىّ

عُمْر علىّ، عُمْره مقبوله بود        هر قدمش سعى و صفاى علىّ

ديده زمزم كه پر از اشك شد         ياد كند زمزمه هاى علىّ

تيغ شقاوت ، سر او را شكافت        كوفه بود، كوه مناى علىّ

عالم امكان شده پر غلغله        چون شده خاموش صداى علىّ

نيست هم آغوش صبا بعد از اين        پيك ظفر بخش لواى علىّ

منبر و محراب كشد انتظار        تا كه زند بوسه به پاى علىّ

ماه دگر در دل شب نشنود        صوت مناجات و دعاى علىّ

آه كه محروم شد امشب دگر         چشم يتيمان ز لقاى علىّ

مانده تهى سفره بيچارگان       منتظر نان و غذاى علىّ

واى ! امير دو سرا كشته شد        خانه غم گشته سراى علىّ

پيش حسين و حسن و زينبش           خون چكد از فرق هماى علىّ

 شاعر محترم آقاى حسان

منیع:چهل داستان و چهل حديث از اءمير المؤ منين على (ع)

                    منم كه عصمت اللّه و، به ساق عرش زيورم
                                                       حبيبه خدامنم ، حباب نور داورم
                    رضاى من رضاى او، ولاى من ولاى او
                                                       كه من ولية اللّه و، زهر بدى مطهرم
                    على است نفس احمد و حقيقت محمدى
                                                       منم كه بضعة النبى و، با على برابرم
                    به تخت اقتدارشان ، نشسته ام كنارشان
                                                       به تاج افتخارشان ، يگانه است گوهرم
                    بجز محمد و على ، كه نور ما بود يكى
                                                       ز انبياء و اولياء، خدا نموده برترم
                    نبى چو گفت بر ملا: اگر نبود مرتضى
                                                       ز اولين و آخرين ، هر كسى نبود همسرم
                   على ، شهاب ثاقب و منم فروغ زُهر وى
                                                       با اوج عصمت و حيا، به هر زمان منورم
                    نهال عشق ايزدى ، بهار حسن سرمدى
                                                      شكوفه محمدى ، عطاى رب و كوثرم
                   حسين با حسن مرا، دو گوشوار زينتند
                                                      على است طوق گردنم ، محمد است افسرم
                    محمد و على و من ، چو اصل و ام خلقتيم
                                                       منم كه باب خويش را، درين مقام مادرم
                    فدك چه جلوه اى كند، به پيشگاه دولتم
                                                       كه مالكيت جنان ، به كف بود چو حيدرم
                   عليه غاصب فدك ، از آن قيام كرده ام
                                                       كه راه پر جهاد حق ، نشان دهم به دخترم
                  (حسان ) بود مودت رسول و آل مصطفى
                                                       امید برزخ من و، پناه روز محشرم

شاعر: حسان

باز محرم شد و دلها شکست از غم زینب، دل زهرا شکست    
باز محرم شد و لب تشنه شد از عطش خاک کمرها شکست
آب در این تشنگی از خود گذشت دجله به خون شد دل صحرا شکست
قاسم ولیلا همه در خون شدند این چه غمی بود که دنیا شکست
محرم ماه غم نیست ماه عشق است محرم مَحرم درد حسین است

آیا سحری به رنگ خون دیدی تو        محراب و تو منبری چنین دیدی تو
خون بر در و دیوار و جماعت سر و رو       فرقی که به سجده لاله گون دیدی تو

 ان زاده کعبه و امین حرمین           افتاده میان خاک و خون دیدی تو
انکس که ستیز خیبر و بدر و احد      چون شیر بغرید چنین دیدی تو

ایا تو درون ظلمت شام سیاه        نان اور کودک یتیم دیدی تو
ایا دل پرز خون و گریان چشمی        از جور زمانه و زمان دیدی تو

او زخم تن و زبان که در طول زمان     با جان به خرید و دم نزد دیدی تو
ایا زمیان مردم کوفه و شام        مظلوم تر از علی کسی دیدی تو 

ما از تو بجز کرم ندیدیم    جز سفره ی محترم ندیدم

روزی که بقیعمان کشاندی   گشتیم ولی حرم ندیدیم

سروده ی علی اکبر لطیفیان

این شعرو یکی از دوستان تو نظرات گذاشته بود. خیلی ازش ممنونم بخاطر شعر قشنگش

دل از غم فاطمه توان دارد ، نه


و ز تربتِ او كسي نشان دارد ، نه


آن تربتِ گمگشته به بَر ، زوّاري


جز مهدي صاحب الزمان دارد ، نه

قصیده فانوس

مصطفی پورنجاتی

رمز سحر
روشنایی است
در ژرفنای شب
و فانوس
اشارتی است به خورشید
که از راه می‏رسد.
فاطمه
نام کوچک فانوس‏های شب است
که تا الهه صبح
مژده روشنی می‏دمد
از ملکوت بهشت
تا قلب زمینیان
تا کویر مدینه
آبشاری روان شده است، نامش: کوثر
که در عطش و تاریکی
آب و آفتاب
می‏دمد
و به رؤیای سیب‏ها
نقش حقیقت می‏زند
خطابه می‏خواند
بیدار می‏کند
بالا می‏برد و فرا می‏خواند
فاطمه
نام کوچک سیب‏های خداست
کودکی، سراسر خاک
می‏دود
گریه می‏کند و سراغ مادر می‏گیرد
فرصت میلاد را حتی، دریغش کرده‏اند
که پیش از آنکه به شهر غاصبان سفر کند
با خاطره آتش و دود
بدرود گفته است
فاطمه
نام مادر کودکی است که از یاد رفته است.

منبع:http://fatemiyat.blogfa.com

داغ تو از جسم ها رد شد، وَ جان آتش گرفت

دید کافی نیست، برقی زد، جهان آتش گرفت

پیش از آن یخ بود و قطبی بود، عمری زیر صفر

پیکر خورشید هم از آن زمان آتش گرفت

 
هیزم از زور خجالت گونه هایش سرخ شد

تا که پشت چارچوب خانه تان آتش گرفت

در تحمّل کرد تا آتش نگیرد چون که تو...

در تحمّل کرد امّا ناگهان آتش گرفت

ناگهان پاییز شد هجده بهار زندگی ت

غنچه ای در برگ ریزِ این خزان آتش گرفت

حرف حرف واژه ها از سوز، خاکستر شدند

هر کجا تشریح داغت شد، بیان آتش گرفت

روز محشر عاشقی مان نقطه ی امّید ماست

با دلی لبریزِ تو کی می توان آتش گرفت؟

 

شاعر: علی اصغر ذاکری

منبع:http://emam8.com

 من خدا را  دارم کوله بارم بر دوش،

   سفری بی همراه،

   گم شدن تا ته تنهایی محض،

    هر کجا لرزیدی،

    از سفر ترسیدی،

      تو بگو از ته دل،

     من خدا را دارم

تضمین شعر آقای فاطمی در برابر شعر حضرت آقا:

سرخوش زسبـوی غم پنهــانی خویشم             چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم
در بزم وصال تو نگـویـم زکم و بیـش             چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم
لـب بـاز نکـردم به خروشـی و فغـانی              مـن محـرم راز دل طـوفــانـی خویشم
یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی            عمری است پشیمان زپشیمانی خویشم
از شوق شکرخند لبـش جان نسپـردم               شرمنـده جانـان ز گران جانـی خویشم
بشکسته ‌تر ازخویش ندیدم به همه عمر           افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم
هر چند « امین » ، بستۀ دنیا نیـم اما             دلـبـسـتـۀ یــاران خــراسـانـی خویشم.

و اما شعر دوست عزیز حمید رضا فاطمی:

من عاشـق آن رهبــر نورا نــی خـویشم         آن دلبــر وارستــۀ عـرفـانـی خــویشم
عمـری است غمیـنم ز پریشانـی آن یار         هـر چنـد که محزون ز پریشانی خویشم
در دام بـلایت شـده ام سخـت گرفتـار           امـواج بـلای دل طوفــانــی خـویشم
چون نقـش نگـارین تو بر دیـده در افتــد         گمگشتــۀ این دیـدۀ بـارانــی خـویشم
زان لحظه که مجنون شدم از زلف سیاهت         در کوهم و در دشـت و بیـابـانی خـویشم
از شـوق وصال تو چه ویرانـه شد این دل          چندی است که شاد ازدل ویـرانی خویشم
یک لحظه پشیمان نشدم از غم آن دوست           عمری است که مشغول نگهبـانی خـویشم
دل کنـده ام از عـالـم دنیــایـی و لیکـن           دلـبستــۀ آن یـار خـراسـانــی خـویشم
تـوفیـق زیـارت بـه جمـالـش نـدهنــدم             این غــم به که گویم غم پنهانـی خـویشم
زان روز که در بنـد نگـاه تـو اسیـرم            افسـردۀ دیـدارم و زنـدانــی خـویشم
سرباز و نگهبـانـم و هم حامـی جـان از             جـمهـوری اسـلامـی ایـرانــی خـویشـم
من گـرچـه در ایـن دایـره شاعـر نیم امـا              تضمیـن گـر شعریش به نـادانـی خویشم

منبع:http://www.tebyan.net

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم
چشم بيمار تو را ديدم و بيمار شدم
فارغ از خودشدم و کوس «انا الحق» بزدم
همچو منصور خريدار سردار شدم
غم دلدار فکنده است به جانم شرری
که به جان آمدم و شهره بازار شدم
درميخانه گشاييد به رويم شب و روز
که من از مسجد و از مدرسه بيزار شدم
جامه زهد و ريا کندم و بر تن کردم
خرقه پير خراباتی و هشيار شدم
واعظ شهر که از پند خود آزارم داد
از دم رند می آلوده مددکار شدم
بگذاريد که از ميکده يادی بکنم
من که با دست بت ميکده بيدار شدم

روح الله الموسوی الخمینی (ره)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

و جواب معشوق :


تو كه خود خال لبي از چه گرفتار شدي
تو طبيب همه اي از چه تو بيمار شدي
تو كه فارق شده بودي ز همه كان و مكان
دار منصور بريدي همه تن دار شدي
عشق معشوق و غم دوست بزد بر تو شرر
اي كه در قول و عمل شهره بازار شدي
مسجد و مدرسه را روح و روان بخشيدي
وه كه بر مسجديان نقطه پرگار شدي
خرقه پير خراباتي ما سيره توست
امت از گفته در بار تو هشيار شدي
واعظ شهر همه عمر بزد لاف من
ي دم عيسي مسيح از تو پديدار شدي
يادي از ما بنما اي شده آسوده ز غم
ببريدي ز همه خلق و به حق يار شدي

مقام معظم رهبری(مدظله العالی)
 

منبع:http://www.askquran.ir

نگذاريد كه قرآن به سر نيزه كنند                  گرم ، بازار رياكاري و دشوار شود.

نگذاريد كه حسين بار دگر در كوفه                در ميان سپه اش بي كس و بي يار شود.

نگذاريد كه حسين بن علي در ميدان            بي علي اكبر و عباس علمدار شود. 

نگذاري كه ياد شهدا محو شود                    ورنه اينجا ، چو سراپرده مردار شود.

نگذاريد كه نامحرم اين وادي طور                  آگه از راز مي و ساغر اسرار شود. 

نگذاريد فراموش شود منطق خون                پاك از خاطره ها آنهمه ايثار شود.

نگذاريد كه خون شهداي شيعه                    پايمال ستم فتنه اشرار شود.

نگذاريد كه اصحاب جمل فتنه كنند                شك و ترديد و ريا ، رونق بازار شود.

 نگذاريد علي بار دگر خون گريد                    ظلم و تزوير معاويه ، پديدار شود.

منبع:زمزمه هاي دل http://elaheyedarya.blogfa.com

                                                      منبع:http://velayi.persianblog.ir

اينم يه شعر زيبا در وصف حضرت علي از مهدي سهيلي كتاب طلوع محمد

علي را چه بنامم؟

علي را چه بخوانم؟

ندانم،   ندانم

ثنايش نتوانم، نتوانم

علي دست خدا بود

علي مست خدا بود

علي را چه بنامم؟

علي را چه بخوانم؟

ندانم،   ندانم

ثنايش نتوانم، نتوانم

خدا خواست كه خود را بنمايد.

در جنت خود را برخ ما بگشايد.

علي را بهمه خلق نشان داد.

علي رهبر مردان صفا بود.

علي آينه پاك خدا بود.

علي را چه بنامم؟

علي را چه بخوانم؟

ندانم،   ندانم

ثنايش نتوانم، نتوانم

علي گر چه خدا نيست

وليكن ز خدا نيز جدا نيست

برو سوي علي تا كه وفا را بشناسي

ببر نام علي تا كه صفا را بشناسي

اگر آينه خواهي كه به بيني رخ خلق را

علي را بنگر تا كه خدا را بشناسي.

چه گويم سخن از او؟ كه نگنجد به بيانم

ندانم كه سخن را به چه وادي بكشانم؟

ندانم،  ندانم

ثنايش نتوانم،  نتوانم

علي مرد حقيقت

علي شاه طريقت

علي مرهم دلهاي خراب است

ره كوي علي راه صواب است

علي را چه بنامم؟

علي را چه بخوانم؟

ندانم،   ندانم

ثنايش نتوانم، نتوانم

اگه از شعر خوشت اومده، يه صلوات برا ظهور فرزند علي(ع) بفرست.